Podho sambat, ora kuat,

Urip iki rasane abot.

Laku dalan sing peteng iki,

Ora ngerti ngendi pungkase.

Podho sambat, ora semangat,

Ati loro, ra ono panglipur.

Tangise wengi dadi saksi,

Urip iki kok mung lara ati.

Podho sambat, takdir nglarani,

Nangis sepi, ra ono sing ngancani.

Crito sedih sing ora entek,

Ati remuk, ra iso njaluk ngerti.

Podho sambat, ora semangat,

Ati loro, ra ono panglipur.

Tangise wengi dadi saksi,

Urip iki kok mung lara ati.

Langit mendung, ora ono lintang,

Urip iki, kok kerasa peteng.

Ngarep-arep padhang sing ora teko,

Ra kuat iki, ning tetep kudu mlaku.

Podho sambat, ora kuat,

Sanajan ati wis meh ora kuat.

Nanging opo maneh sing iso tak lakoni,

Kajaba ngrasakke iki nganti rampung.

Podho sambat, ora semangat,

Ati loro, ra ono panglipur.

Tangise wengi dadi saksi,

Urip iki kok mung lara ati.

Langit mendung, ora ono lintang,

Urip iki, kok kerasa peteng.