Ngalor ngidul kowe tak tulis ing ati, Nganti tekan mangsa sing ora bisa bali. Lawang asmoro sing biyen dadi panggonan, Saiki dadi sepi, ninggal alangan. Banyu mili nggawa lakon loro iki, Gunung kobong nglebur tresnamu lan aku. Apa ora cukup donya mriksa tresnamu, Ning aku isih ngeling, tresno ora bakal luput. Nanging kudu pamit, aku ora gelem lunga, Lemah iki dadi saksi, tresnamu langgeng ana. Mesem pungkasanmu nggo aku salawase, Suarane angin ngandhut rasa, nyandhang duka sing ora ono wates. Janji sing tau digawe ing sandhing pelangi, Saiki dadi crita sing ora rampung diwedhar. Tangan iki isih ngrasa angetmu, Nanging alam sing ngamuk, njupuk awakmu. Lintang-lintang dadi pitedah neng langit, Aku tak nunggu, nekono wektu sing becik. Nadyan saiki kowe ora ono mrene, Aku yakin ing kalanggengan tresno iki ora mati. Nanging kudu pamit, aku ora gelem lunga, Lemah iki dadi saksi, tresnamu langgeng ana. Mesem pungkasanmu nggo aku salawase, Suarane angin ngandhut rasa, nyandhang duka sing ora ono wates. Opo kowe krungu tangisku ing wengi, Nandhang sepi ora duwe panggon nglindhungi. Aku isih ndedonga ing saben swasana, Muga slamet dunyo akherat, tresno kita ora bakal musna. Sak lawase aku bakal eling, Lemah iki dadi sandhinging atiku sing paling peteng. Mugo kowe ngertos, tresno iki ora bakal ilang, Sanadyan pamit, kowe selawase dadi dalan pulang.